Hoogtepunten @ The Kingdom in the sky

Pris haar minnaar is Victoriaans, heet Barberton en ze wou daar nog wat tijd doorbrengen. Ik volg,  trouw als een kwispelende hond. 

Tijdens ons vorig verblijf hier, net voor Mozambique verbleven we bij de sympathieke Steve (Kloof House), wegens volgeboekt verbleven we ditmaal bij Whitey en Hanli (Golden nugget Guesthouse). Deze zeer aimabele mensen droegen de Zuid-Afrikaanse gastvrijheid hoog in het vaandel en nodigden ons uit op een heerlijke "braai", we praatten tot diep in de avond, de volgende ochtend namen we afscheid, het voelde als afscheid nemen van beste vrienden. 

Time for something different! Nu we autoloos zijn, doen we beroep op alles wat beweegt... met de duim ver uitgestoken en de grootste glimlach die een mens kan voortbrengen reizen we naar Bergville, noordelijk Drakensbergen. We stonden nog geen 5 minuten te duimen toen we al hulp kregen van een lokale jongeman die ons op de hoogte bracht van de Zuid-Afrikaanse hitchhike gewoontes. Geen duim, maar wijsvinger die je verder moet helpen naar de juiste richting. We stonden erbij als hitchhiking for dummies...

Ander gebied brengt ander weer, we beslissen om even te chillen bij Amphitheater backpackers (http://www.amphibackpackers.com/) en de donderwolken aan ons voorbij te laten gaan. Nostalgisch denken we terug aan huis en aan de koudere temperaturen, we maken het ons gezellig aan het haardvuur met een flesje rode wijn terwijl ons eerste blogverhaal wordt geboren en praten de middag voorbij met interessante medereizigers.

Voor we het goed en wel beseffen is de zon terug en puffen we alweer een nieuwe dag voorbij op een nieuwe camping, 'Mahai campsite' aan de voet van het Drakensgebergte. We slapen nog net niet met de stapschoenen aan. Geen woorden kunnen de omgeving beschrijven. We gaan de volgende ochtend vroeg op pad, we kiezen voor 22 km natuurpracht.

Met de schoenen en stinkkousen in de nek staan we voor een natuurlijke tunnel. Chris kijkt met vol enthousiasme rond zich heen om met een stok de diepte van het water te meten terwijl Priscilla al tot kniehoogte in de ijskoude rivier staat. Chris zijn ondeugend lachje komt boven en vol overgave aan het avontuur neemt hij de leiding. Op het eind van deze ravijnwandeling aanschouwen we het amfitheater van bergtoppen waar deze streek bekend om staat.

De wijsvinger brengt ons verder zuidwaarts naar de poort van Lesotho, de Sani Pass. We verblijven enkele dagen bij de vriendelijke eigenaar van de Sani Lodge in ons tentje, ook hier verkennen we enkele dagen de streek al stappend. (Gxilengwa river en balancing rocks) Elke avond genietend van de ondergaande zon aan ons tentje, een fles rode wijn (in ZA lijkt het erop dat we dit meer drinken dan water) en kaas verdorie! We keuvelen en dromen over de volgende stempel in ons paspoort. 

De Sani Pass: een onverharde bergpas en enkel toegankelijk met 4x4 en een ervaren chauffeur, deze zal en moet overwonnen worden met onze wijsvingertjes!! 
We hebben geluk, na een tijdje kleur opdoen in de zon krijgen we een lift aangeboden door lokale parkrangers, die brengen ons tot een kwart op de pass. We kleuren verder en dan stopt de ideale lift voor ons. Jim kent iedere rots op de pas, soms doet hij de rit 4 keer per week. Hijzelf noemt het de Afrikaanse massage en we wisten algauw waarom! De laatste kilometer leggen we te voet af om niet geheel aan de luiheid toe te geven en staan verstomd van de diepte en de pracht die we inkijken. Blij om dit nog op zo een avuntuurlijke manier te kunnen doen, er wordt reeds druk gebouwd aan een verharde weg...

Nog geen 10 minuten boven, komt er een Landrover Defender aangereden en stapt Ned uit, sjofel met een openstaande katoenen hemd, breed als een trein, energiek als een bordercollie. Ned heeft plannen in Lesotho, grote offroad plannen.

Nog eens 10 minuten later staan we in een gordijn van mist. Het gaat vlug op 2876m. Verdere plannen die dag worden terug bij een haardvuur en een vat wijn gesmeed. 
De nacht bracht koude, het ontbijt bracht energie, en niet voor ons alleen. 
"Are you up for some serious offroading" vraagt Ned met de stem van Drill sergeant Rant uit Full metal jacket.
2 alfamannen vooraan en een beschermd vrouwtje "veilig" op de achterbank is de setting, klaar om te vertrekken richting Mokhotlong. Bedoeling is om een vergeten weg te trotseren tussen Mokhotlong en Katse Dam, een stuk door de bergen omstreeks 70 km lang. Dit is zo een onverwacht avontuur die je uit het niets overkomt en je je leven lang zal bijblijven. We zijn nog geen 2 kilometer van de verharde weg afgeweken en we moeten al een weg zoeken in het niets. In een compleet weggespoeld landschap met ons in het midden stapt Chris uit en duidt de meest gunstige doorgang aan waarover Ned glimlachend zenuwachtig "BeLandrovert". Ned zegt doodleuk; " you now, this is my first time that i'm doing such a thing". We kunnen er allen alleen maar heftig om lachen en we manoeuvreren lustig verder.

VIDEO:     http://chrisenpris.reislogger.nl/video/offroad-with-ned.35565

Midden tussen de bergen word de "weg" nog wreder, we gaan van rookie level vlug naar expert level. Stapvoets, de motor brult, zweetparels op ons voorhoofd beklimmen we de rotspaden. Net voor valavond bereiken we ons doel en kamperen aan Katse dam, gezellig sluiten we de avontuurlijk dag af met een "braai" en welverdiende flessen wijn.

Ned dropt ons aan een kruispunt waar wij de vinger richting Tsehlanyane national park wijzen, we krijgen een lift van Chris en Marni, rasechte ZA met een sportief en avontuurlijk hart. Chris (ZA)gaat de uitdaging aan en doet mee met de Ultra Trail Lesotho, een helse 50km lange loopafstand door de bergen, epicentrum van het gebeuren: onze volgende bestemming... Hoogzwangere Marni is supporter van dienst en heeft dus gezelschap gevonden in ons 2. Terwijl de volgende dag de lopers hunzelf vervloeken hiken wij in en rond het NP, ik (Chris) maak de opmerking dat lopers mensen zijn die de tijd niet hebben om te wandelen. Ons respect is wel groot voor deze prestatie die de meeste finishen in een hels tempo.

Lesotho is wandelparadijs bij uitstek, overal liggen er paden die door de locals gebruikt worden om hun vee te hoeden, of te paard van ene bergdorp naar het andere te galopperen. Wij hebben via de lokale gemeenschap een gids met paard kunnen bemachtigen, ons plan is om van TNP naar Bokong NP te hiken over de bergen met het paard als backpacker. De wandelschoenen kregen een pak hoogtemeters te verwerken op deze 27km korte wandeling, ons langtermijngeheugen krijgt de zware taak om de wondermooie vergezichten voor eeuwig vast te houden.

Bokong, 3000 meter hoog heeft een erg desolaat gevoel. Iets buitenaards zelfs. We verblijven 2 nachten in dit ijskoud oord, we doen weer krachten op terwijl we dag al kaartend vullen en ons verwarmen aan koffie en "haute cuisine" gekookt op ons gasvuurtje.

Tijd om terug te vertrekken! Het liften heeft een mindere dag en met de zakken uit de broek tellen we de laatste centjes. Onderhandelen geblazen! Een vriendelijke 'minibuschauffeur' neemt ons mee naar de dichtstbijzijnde ATM, waar we onze valuta aanzuiveren en de chauffeur betalen. Om tot bij de volgende bestemming met de naam Malealea te komen, doen we beroep op een gratis rit. We reizen mee met Paul, een rasechte avonturier van 70 jaar die binnen enkele dagen met meer wijn dan eten en zijn vriend (eigenaar van het verblijf) de bergen in trekt. 

Omringd door bergen, pitchen we de tent op een leuk grasveldje neer. De zin in avontuur en cultuur borrelt alweer in het diepste van ons hartje. 
Eerst koffie en... een bijensteek vlak onder de neus van Priscilla. Niets aan de hand! We snuiven de cultuur van het omringend dorp op.

Niets aan de hand, wordt wel iets aan de lip. Pris staat op met een dikke lip (zelfs botox wordt in die mate nog niet toegepast) en de wandelplannen zijn geschrapt.

We bekijken de mogelijkheden en beslissen om samen met de Amerikaanse Jef en Jess Malealea te verlaten. We ruilen ze in voor een ZA wegenwerker. Een bijzondere figuur! Hij vertelt gretig over zijn job als chef van road maintenance maar smijt tegelijkertijd de plastieken folie van een pakje sigaretten op de weg. Verstomd keken we hem aan, terwijl hij ons tot in Semongkong brengt.

Een kabbelend beekje en een lekker zonnig weertje verwelkomen ons op onze slaapplaats. Maar dat blijft niet zo. De regen daagt ons uit om buiten te douchen, maar de koude wind drijft ons naar de douches met warm water en de keuken met heerlijke koffie, waar ook een Frans koppel met 3 kinderen hetzelfde idee hebben. Ook gezellig, reisherinneringen en plannen met elkaar uitdelen.

De volgende dag hebben we meer geluk! Geen spatje komt er uit het hemelse rijk naar beneden. Ideaal, we vertrekken om de Semonkong waterval te bewonderen. We wandelen door kleine herdersdorpjes en Pris vraagt zich al af waar zo'n waterval zich eigenlijk kan verbergen. Chris haalt terug zijn coördinatie skills boven en als een echte natuurgids brengt hij ons tot bij de meest indrukwekkende waterval die in een diepe kloof zijn water uitstort. We besluiten om de kloof verder te volgen en botsen steeds op spetterende stukjes ongereptheid op zijn best.

Ook de wind is enthousiast en speelt zijn spelletje met ons. We houden ons vast aan de rotsen om het diepste van de kloof niet te kussen en veilig terug op meer begaanbare grond te komen.
Een vreemde, doch must-do activiteit die de eigenaar organiseert is een donkeypubcrawl. Lees: van de ene lokale pub naar de andere dokkeren met een gekke bende mededronkaards op de rug van het lastdier. Niet volledig mee akkoord om zo om te gaan met de beestjes maar hebben ons toch laten verleiden. Het lokale bier stroomde binnen als de regen van de afgelopen dagen , genialiteit alom! 

Een zeer geslaagde avond die terwijl ons Lesotho avontuur afsluit.
Voor de volgende dag hebben we reeds een lift gevonden met Riaan en Annelien die ons naar hun peccanootboerderij in Bloemfontein ZA brachten waar we de nacht mochten doorbrengen, we zijn hen eeuwig dankbaar voor hun gastvrijheid.

Volgende keer : iets met een smurf, Engelse mushrooms, wetsuits, olifanten en een Kaapse stad...